In Coronatijd

Soms voelt deze tijd alsof het leven stil staat...alsof er een lichte dreiging schuilgaat achter de horizon. We zien en weten niet wat er komt, toch zijn we in afwachting van wat er komen gaat. De zaadjes die we geplant hebben als mens(heid) komen straks op. We kunnen ons afvragen of er straks geoogst kan worden wat we hebben bedoeld. Dat resultaat kan mee of tegenvallen vanuit ons eigen perspectief. Hebben we de grond goed bemest en klaar gemaakt voor het zaaien? Hebben we aandacht gegeven aan de groei van de jonge aanplant of zijn we slordig en onbedachtzaam geweest en verwachten we dat het zonder offers (tijd, inzet en blaren) vanzelf goed komt? En als de oogst tegenvalt geven we de omstandigheden te schuld in plaats van ons zelf. Het regende te weinig of teveel, de zon liet het afweten en de wind was te sterk. Zo gaat het in deze tijd met Corona ongeveer hetzelfde. We willen ons gewone leventje leiden als consument, opvoeder, werknemer of vakantievierder. We zaaien en willen oogsten op de meest makkelijke manier. Bestellen wat we nodig hebben via internet en brengen onze kinderen naar school of dagopvang. En plotseling wordt het stil op straat... de wereld houdt de adem in.. hoe heeft dit in Godsnaam kunnen gebeuren?! In deze tijd is zelfreflectie en onderzoek op zijn plaats. Wat hadden wij mensen anders kunnen of moeten doen om dit te voorkomen en wat leren we hiervan om dit in de toekomst te vermijden? Zijn we wel bereid om de offers te brengen die daarvoor nodig zijn? Meer waardering voor de handen aan het bed of de politieman op straat. Meer inzetten op duurzaamheid en dierenwelzijn. Meer onderzoek en voorlichting om zelf onze levensstijl te veranderen van consument naar waarde producent. Het oogsten kan alleen als we bereid zijn het zaad te helpen groeien!